Elke atleet droomt ervan om naar de Olympische Spelen te gaan. Twee maal miste ik de Spelen nipt. Maar nu is het zo ver. Als jonge loopster kon ik al proeven van de sfeer van internationale kampioenschappen. Maar het echte virus voor de Olympische Spelen deed ik op tijdens het Europese kampioenschap in Helsinki in 2012.
Toen stond ik op 20 jarige leeftijd in de halve finale van de 200 meter tussen de ‘grote namen’. Bovendien mocht ik ook meelopen met de 4 x 100 meter aflossingsploeg, de regerende Olympische kampioenen. Helaas vielen we net uit de boot: we misten de finale op één honderdste van een seconde, en daarbij ook onze laatste kans op kwalificatie. De ontgoocheling in het team was immens. Maar het zaadje was geplant: de Olympische Spelen van Rio in 2016 werden mijn doel.
Maar op diezelfde wedstrijd voelde ik voor de eerste keer pijn aan mijn achillespees.
De start van het atletiekseizoen 2014 zal ik niet snel vergeten: ik liep mijn eerste 400 meter horden ooit en plaatste me meteen voor de Europese Kampioenschappen (EK) in Zurich. De keuze voor deze nieuwe discipline was nu onomkeerbaar. Maar… ik voelde tijdens die wedstrijd ook voor de eerste maal pijn aan mijn achillepees… Mijn entourage tilde er niet zo zwaar aan, “het zou wel overgaan” zeiden ze me. Ondertussen deed ik wat geen enkele atleet graag doet: alternatieve trainingen in het water. Dat zwoegen en zweten in het water bleek niet voldoende. Het EK in Zurich was een grote ontgoocheling: de resultaten bleven uit en daarenboven had ik nog steeds pijn aan mijn achillespees. De rest van het jaar zou rust me wel uit de problemen helpen.
Fall seven times, stand up eight
Spijtig genoeg staken de problemen opnieuw de kop op in 2015. Op de Universiade in Gwangju, de Olympische Spelen voor studenten, eindigde ik wel nog zevende in de finale, maar de pijn was ondraaglijk. Het verdict was haglund exostose, tendinitis en een scheur in mijn achillespees, gevolgd door een onvermijdelijke operatie. Door die vlug uit te voeren zou ik nog op tijd klaargestoomd raken voor de Spelen in Rio in 2016. Na de operatie volgde een lange herstel- en revalidatieperiode. Maar telkens wanneer ik startte met het echte loopwerk, kwam de pijn aan de achillespees terug. Tijdens mijn wedstrijden kon ik niet voluit gaan. En het werd erger. Tijdens een consultatie bij de sportarts, eind juni 2016, viel het verdict: tijdelijk stoppen met lopen. Mijn droom lag aan diggelen: Rio mocht ik vergeten.
“Als je een droom hebt, moet je er nu voor gaan”
Na drie jaar pijn was ik fysiek en mentaal uitgeput. Ik belandde in een diep gat. Atletiek werd me te veel. Ik kapte ermee, maakte een lange reis en startte met werken. Maar na een tijdje begon het toch opnieuw te kriebelen. “Als je een droom hebt, moet je er nu voor gaan”, flitste door mijn hoofd. Dus zocht ik naar nieuwe oplossingen. Deze keer was het geluk aan mijn zijde. Twee wereldbefaamde kinesisten uit Australië, gaven me van op afstand instructies voor mijn herstel. Met hen werkte ik traag maar gestaag aan mijn wederopbouw. Elke oefening diende met uiterste precisie uitgevoerd te worden. Het was een les in geduld en volharding.
In april 2017 was ik klaar om terug te starten met lopen: nota bene met een “start to run”, maar deze keer zonder pijn! Jacques Borlée werd mijn nieuwe trainer en RESC mijn nieuwe club. Mijn eerste wedstrijd was een ramp, maar elke wedstrijd daarna liep ik een seconde beter. En ik bleef verbeteren: in 2018 werd ik vierde op de Europese kampioenschappen, en in 2019 twaalfde op de wereldkampioenschappen. En …als kers op de taart kwalificeerde ik me voor de Olympische Spelen in Tokyo, zowel individueel, als met de Belgian Cheetahs en de mixed relays.
Mijn droom komt uit! “The road to Tokyo” ligt nu open!
Maar het harde werk is nu bezig. Om een topprestatie te halen op de Olympische spelen, staan er zware trainingen op het programma. Uithoudingstrainingen, niet mijn geliefde trainingen, anaerobe trainingen waarvan de spieren totaal verzuren, en je nauwelijks nog kan stappen na afloop, stabilisatietrainingen en krachttrainingen om blessures te vermijden, horden en sprinttrainingen…. De 400 meter horden vraagt veel van een atleet. Maar door uw steun als supporter of partnerorganisatie houd ik het zeker vol op moeilijke momenten. Dank zij uw positieve vibes kan ik me overtreffen tijdens mijn voorbereiding om die topprestatie op de Olympische Spelen neer te zetten. En misschien mogen we wel dromen van een finaleplaats? Het zal niet gemakkelijk zijn maar ik wil er in geloven samen met jullie!
Hanne Claes 