Het verhaal van de Belgian Cheetahs begint in februari 2018. Camille Laus en ik staken de koppen samen en droomden ervan om opnieuw te starten met een vrouwelijk Belgisch 4 x 400 meter relay team.
Niemand geloofde dat we dat zouden kunnen.
We hadden een doel: naar de Europese Kampioenschappen gaan en… natuurlijk droomden we ook al van de Olympische Spelen in Tokio 2020. Maar men maakte het ons niet makkelijk. De Belgische limiet om ons te kwalificeren was ongezien scherp: we moesten sneller lopen dan het 38-jarig oude Belgisch record, dat gelopen werd op de Olympische Spelen van Moskou in 1980. Niemand geloofde dat we dat zouden kunnen. Geen enkel team was sindsdien nog maar in de buurt van dit record gekomen. Toch zetten we door. We zochten zelf steun en soms kwam die ook uit onverwachte hoek: zo zette het Atomium haar deuren open om een grote groep enthousiaste ‘Cheetahs in wording’ te ontvangen op onze eerste officiële bijeenkomst.
We bleven met vijf jonge vrouwen en onze coach halsstarrig in het project geloven
Ondanks het gebrek aan officiële ondersteuning en de onzekerheid dat we als groep wel zouden mogen aantreden voor België op wedstrijden, bleven we met vijf jonge vrouwen en onze coach halsstarrig in het project geloven: Carole Bam (coach), Cynthia Bolingo, Justien Grillet, Camille Laus, Margot Van Puyvelde en ik. We planden onze eerste wedstrijd in Oordegem op 26 mei 2018. We leefden er volledig naar toe. Toen we er met ons team aankwamen om die eerste wedstrijd te lopen, bleek dat meerdere landen last minute hadden afgezegd voor de aflossingswedstrijd. Daardoor was het zelfs niet zeker of de wedstrijd zou kunnen doorgaan. Uiteindelijk ging hij toch door, maar met zo goed als geen tegenstand. Wel met een enthousiast publiek dat ons in deze moeilijke omstandigheden naar een puike tijd stuwde.
De tijd die we hadden gelopen was sterk genoeg om de federaties te overtuigen om ons toestemming te geven om aan de start van een internationale wedstrijd te verschijnen, in Bern, Zwitserland. We vertrokken met vijf atleten en de coach naar Bern met slechts één doel: het onmogelijke waar maken en het Belgische record breken. Iedereen was gefocust op die ene wedstrijd. We waren allen supernerveus. En het onverwachte gebeurde: we liepen een Belgisch record! We huilden van vreugde! We vierden de ganse nacht alsof we een gouden medaille op de Olympische Spelen hadden gehaald… Voor ons was dit immers het kantelpunt van de Cheetahs: het ticket voor de Europese kampioenschappen in Berlijn was binnen, met een Belgisch record.
We hadden er als team naartoe geleefd en er alles voor gedaan om daar te kunnen staan.
De datum stond gemarkeerd in onze agenda’s: 4 Augustus 2018. We zakten samen met onze coach, Carole Bam, af naar de Europese Kampioenschappen in Berlijn. Een bende goede vriendinnen: vier lopers en wegens budgettaire redenen slechts één reserve. We liepen ook allemaal individueel: Camille en Cynthia op de 400 m, Margot, Justien en ik op de 400 m H. En tijdens die individuele race gebeurde het ergste voor Margot: ze liep een kwetsuur op waardoor haar kampioenschap was afgelopen en ze ook niet meer kon meedoen aan de aflossing. Dat was zeer pijnlijk voor haar… Daardoor hadden we plots ook geen reserve meer. De eerste wedstrijd van de aflossingen viel op dezelfde dag als mijn finalewedstrijd voor de 400 m H. Zou ik meedoen aan de reeksen van de aflossing? Welke invloed zou dit hebben op mijn individuele finale wedstrijd later op de dag? Er werd luidop gezegd en geschreven in de media: “Je mag toch niet je eigen kansen opofferen voor een aflossingsteam?“. Nochtans was het voor mij heel eenvoudig: ik wilde beide wedstrijden lopen. De Cheetahs hadden me al zo veel vreugde gegeven. We hadden er als team naartoe geleefd en er alles voor gedaan om daar te kunnen staan. Dus liep ik twee maal. Het werd een dag om nooit te vergeten: we bereikten een finaleplaats op de 400 m aflossing, en ikzelf liep ’s avonds ook nog eens naar een vierde plaats in de finale van de 400 m horden. In de finale van de aflossingen, de dag erna, liepen we met de Cheetahs naar een ongelofelijke vierde plaats, opnieuw in een Belgisch record. Onze vreugde kon niet op.
Iedereen weet hoe dit verhaal afgelopen is. We zijn in elk van deze uitdagingen geslaagd.
Onze finaleplaats in Berlijn betekende de rechtstreekse kwalificatie voor de wereldkampioenschappen aflossingen in Yokohama, Japan mei 2019. Als we daar bij de 10 beste teams zouden eindigen, zou dit dan weer een ticket opleveren voor de wereldkampioenschappen atletiek in Doha, eind september 2019. En met een finale plaats in Doha, zouden we de kwalificatie voor de Olympische Spelen op zak hebben… Iedereen weet hoe het afgelopen is. We zijn in elk van de uitdagingen geslaagd. Op 6 oktober 2019 liepen Paulien Cockuyt, Camille Laus, Imke Vervaet en ik naar een vijfde plaats op de wereldkampioenschappen, met opnieuw een Belgisch record èn als kers op de taart een ticket voor de Olympische Spelen in Tokio!
Hanne Claes 